Türkiye’yi 20 yıldır yöneten Adalet ve Kalkınma Partisi; Türkiye’nin en merkeziyetçi başkanına isyan ederek kurulmuş bir ıslahat hareketiydi. Hareketin başkanlarının isyanla birleşen mukadderatları iktidar ve güç ile sınandı. Tevazuyla başlayan dostlukları ihtirasla parçalandı.
Kaynak: https://twitter.com/aybaltaci
Ali Yağız Baltacı’ya nazaran, 16 Ocak 1998 tarihinde Anayasa Mahkemesi Başkanı Ahmet Necdet Sezer’in açıklamasıyla ayağa kalktı.
Refah Partisi’nin “Laik Cumhuriyet prensibine ters eylemleri’ gerekçesiyle kapatıldığı açıklandı.
Milli Görüşçüler partilerinin kapatılmasına alışkındı. Ulusal Nizam ve Ulusal Selamet Partileri de daha evvel kapatılmıştı.
Kısa vakit içinde birebir program çerçevesinde Fazilet Partisi kuruldu.
Refah Partisi kapatılmakla kalmamış, hareketin büyük lideri Necmettin Erbakan’a da siyaset yasağı getirilmişti.
Bu yüzden Necmettin Erbakan, Fazilet Partisi liderliği için Recai Kutan’ı işaret etti.
Tıpkı Erbakan üzere Mühendis olan Kutan’ın lideri ile tek ortak yanı ihtisası değildi.
MNP’den beri birlikte olduğu Erbakan hocasının hiç kelamından çıkmamış, tıpkı unsurları benimsemiş bir yol arkadaşıydı. Bu yüzden Erbakan, gözünü bile kırpmadan Kutan’a liderliği teslim etti.
28 Şubat tesirindeki Türkiye’de İslamcı siyasetin ve mütedeyyin kitlelerin biricik umudu olan Fazilet Partisi, 1999 seçimlerinde önemli formda oy kaybetti.
1995’te sandıktan birinci parti çıkan Refah Partisi, 1999’da Fazilet ismiyle fakat üçüncü olabildi.
Yaşanan oy ve dinamizm kaybı, birebir önderlerin ve siyaset kültürünün devam etmesi ve sonuç alınamaması, Ulusal Görüş hareketini içten içe kaynatmaya başladı.
30 yıllık hareketin içinde birinci kere çatlak sesler duyulmaya başlandı.
Fazilet Partisi içinde kendilerini “genç siyasetçiler” olarak isimlendiren bir küme vilayet ve ilçe kongrelerinde genel merkezin karşısına kendi adaylarını çıkartmaya başladılar.
Kamuoyu ise onlara farklı bir isim taktı: “YENİLİKÇİLER”
Yenilikçi grubun başını çeken iki isim vardı; partinin Kayseri Milletvekili Abdullah Gül ile Manisa Milletvekili ve TBMM Küme Başkanvekili Bülent Arınç.
Bu iki ismin etrafında toplanan “Genç Faziletliler” 1999 Seçimleri’nden sonra farklı bir çizgiyi takip etmeye başladılar.
Yenilikçiler özetle şunları söylüyordu:
Parti takımlarında daha genç isimlere misyonlar verilmeli.
Asker ve laik bürokrasi ile zıtlaşılmamalı; daha ölçülü bir lisan tutturulmalı.
Batı aykırılığından vazgeçilmeli. ABD ve AB ile uyumlu bir program inşa edilmeli.
Özellikle “Batı Karşıtlığı” sorunu en hassas damardı. Çünkü Ulusal Görüş’ü Ulusal Görüş yapan “Millici” “bağımsızlıkçı” ve “Anti-Emperyalist” tezleriydi.
Necmettin Erbakan’ın bütün niyet dünyası da Emperyalizm ve Siyonizm tersliği temelinde kurulmuştu.
Buna karşılık Yenilikçiler ise Batı ile uyumlu, muhafazakar bir parti istiyorlardı. Bunun genel merkez tarafından kabul görmesi mümkün değildi.
Ufukta yol ayrılığı olduğu daha o günlerde gözüküyordu.
Gelgelelim; 1969’tan beri ilmek ilmek örülen, darbelerin, muhtıraların, ateş çemberlerinin içinden çıkan; Türkiye’de dindar sosyolojinin can kurtaran üzere sarıldığı tek partiyi bırakmak Yenilikçiler için güzel sonuç vermezdi.
Bu yüzden Parti içinde uğraş kararı alındı.
Yasaklı olan köşesinden olup bitenleri izleyen Necmettin Erbakan, parti içinde filizlenen yenilikçi hareket için “baldırı çıplaklar” “çoluk çocuklar” üzere küçümseyici sözler kullandı.
Kendisine sadakatle bağlı Ulusal Görüş teşkilatlarının bu hareketi ezip geçeceğini düşündü.
Erbakan haklıydı. Kurucu lideri olduğu ve hayatını adadığı hareketinin teşkilatı da dediğini yaptı.
Yenilikçiler, gittikleri her yerde FP teşkilatlarının hakaret ve taarruzlarıyla karşılaştılar.
Yenilikçiler yeniden de pes etmediler. 14 Mayıs 2001 tarihinde yapılacak Büyük Kongre’de Genel Lider adayı çıkartmaya karar verdiler.
Kongre tarihi manidardı. 1950’de DP’nin CHP’yi yenerek iktidara geldiği 14 Mayıs günü özel olarak seçilmişti.
Yenilikçiler, Genel Merkez’in adayı mevcut Genel Lider Recai Kutan’ın karşısına Abdullah Gül’ü çıkarttılar.
Erbakan’ın yasaklı olması Yenilikçilerin işine gelmişti zira Erbakan’ın adamı yerine şahsen Erbakan aday olsaydı aday çıkartmaları asla mümkün olmazdı.
Hoş, Kongre salonunda Erbakan yoktu fakat buna karşın Yenilikçilerin adayı Abdullah Gül, “hocayı satanı bizde satarız” sloganları altında daima hakaret işiterek konuşmak zorunda kaldı. Sözleri daima olarak kesildi…
Kongre; o kadar büyük bir baskı altında gerçekleşiyordu ki, Abdullah Gül’ün destekçisi Bülent Arınç, ağlamaklı bir ses tonuyla “kimse delegenin iradesine ipotek koymaya kalkışmasın” diye haykırmak zorunda kaldı.
Hoca’ya mutlak sadakatle bağlı delegelerin bu “çoluk çocuğu ezip geçeceği” düşünülen kongre büyük bir sürprizle sonuçlandı.
Gül, 1170 delegenin 521’inin oyunu aldı. Erbakan’ın temsilcisi Recai Kutan ise delege üstündeki tüm baskılara karşın 633 oy ile kılpayı kazandı.
Herkes şoktaydı. Partide yenilikçilerin hiç de azımsanmayacak bir karşılığı olduğu ortaya çıktı. Fakat, Necmettin Erbakan nuh dedi peygamber demedi. Recai Kutan’a teşkilatlardaki tüm yenilikçileri temizlemesini emretti.
Yenilikçiler kara kara düşünmeye başladılar. Partiden ayrılma, istifa etme talihleri yoktu. Bu İslamcı siyaset jargonunda ümmeti bölmek sayılırdı. İhraç da edilmiyorlardı. Ne yapacaklarını kara kara düşünürken imdatlarına Anayasa Mahkemesi yetişti.
22 Haziran 2001 tarihinde FP de RP’nin devamı olduğu gerekçesiyle kapatıldı. Yenilikçilerin beklediği fırsat buydu zira “bölücü” damgası yemeden kendi siyasi çıkışları için harikulade bir fırsattı bu.
Anayasa Mahkemesi, dolaylı yoldan Yenilikçilere büyük bir güzellik yapmış oldu.
Necmettin Erbakan’ın işaretiyle çabucak 20 Temmuz’da Saadet Partisi kuruldu. Erbakan, tüm takımlarına Saadet’e geçiş talimatı verse de bu sefer partinin geniş kısımlarından hiç alışkın olmadığı bir ses duydu. “Biz gelmiyoruz”
Fazilet Partisi takımları resmen ortadan ikiye bölündü. TBMM’de 103 milletvekili olan Fazilet Partisi vekillerinin 48’i Saadet Partisi’ne, 51 kişi ise 14 Ağustos’ta kurulan Ak Parti’ye iltihak etti.
Gelgelelim, yenilikçilerin 2 yıllık gayreti sonunda kurulan AK Parti’nin kurucu genel başkanlığı vazifesi beklendiği üzere Abdullah Gül’ün olmadı. 14 Mayıs Kongre sürecinin dışında olan ve yıpranmadan yıldızını parlatan Recep Tayyip Erdoğan, partinin kurucu lideri oldu.
Sadece Ak Parti’nin değil Türkiye’nin de bahtını değiştiren bu “gerçekçi” kararı şahsen Abdullah Gül almıştı. Erdoğan’ın mahpusa giriş-çıkış süreçlerini, sonradan halkın gözünde artan popülaritesini görerek liderliği teslim etti.
Erdoğan’ın halk nezdinde sahip olduğu sevgi kuşkusuz Gül’den fazlaydı. Lakin hareketin tüm cefasını ve kuruluş sancılarını çeken Gül de kurucu takımlara değerli ölçüde hakimdi. İstese liderliği bırakmayabilir; en azından bunun için savaşabilirdi.
Gül savaşmayı değil uzlaşmayı tercih etti ve liderliği Erdoğan’a teslim etti. 3 Kasım 2002’de Ak Parti sandıktan tek başına iktidar çıktığında Abdullah Gül, Erdoğan’ın yasağı bitene kadar başbakanlığı sürdürdü, sonra başbakanlığı da kendisi teslim etti.
14 Ağustos 2001 tarihinde; Anti Emperyalist, Anti Siyonist kapalı İslamcılığa isyan ederek özgürlükçü, liberal, ABD ve Avrupa destekçisi bir programla kurulan Ak Parti’nin iki kurucu başkanından olan Abdullah Gül ise yıllar sonra partinin kurucusu olmamakla dahi itham edildi…
Daha da ötesi 2018 yılında Erdoğan aksisi cephenin Cumhurbaşkanı Adayı olma noktasına bile geldi Abdullah Gül.
